Problemy Nadine cz.5

Co ja mam odpowiedzieć? Zgodzić się? Ale jak?
-Ciociu, Zoey, będę mogła się jeszcze zastanowić ?
-Dobrze,kochanie. Ale najpierw musimy się zgłosić na policję,że był napad. Ale to może poczekać.-powiedziała łagodnie ciocia.
-Policja już wie.-łzy mi znowu zaczęły spływać po policzkach. Ale z opamiętaniem.
-Posłuchaj Nadine, będziemy mogły zanocować u Wa...Ciebie?-powiedziała niepewnie Zoey.
-Tak, oczywiście.-zgodziłam się,ponieważ tak szczerze nie chciałam być teraz samotna.
           
                                      ************
-No, proszę,proszę, kto tu idzie.-powiedziała z dumą Sarah. Był poniedziałek.-Mam nadzieję że dostałaś nauczkę. Następnym razem uważaj gdzie stawiasz nogę.
-Sarah, błagam, zamknij się. Nie jestem w nastroju.
-Tak,jasne.Wiesz co? Mogłabyś się chociaż przyznać że mi zazdrościsz.
-Czego? Świńskiego ryjka? Raczej nie.
-Raczej to niepowiedziane że na pewno.
-Daj mi spokój.
-Nie dam ci. Zemsta jest słodka.
-Odpierdol się od niej, Sarah.-wtrąciła się Monica.-Wszystko słyszałam. Też możemy iść do dyrektora.
-Hahahaha! Też mi coś. Mój tato daje trochę kasy, żebym chodziła do tej szkoły. A twoja mama, Nadine, praktycznie nic.
Poczułam się,jakby mnie spoliczkowano. Przesadziła.
-Zamknij się dziwko! -rzuciłam się na Sarah. Upadła na ziemię. Zaczęła się szarpać.
-Pomocy! Ona jest nienormalna! -krzyczała Sarah.
Zdjęłam jej okulary przeciwsłoneczne i rzuciłam w ziemię. Roztrzaskały się w drobny mak.
-Ty suko! One były warte pięć stów! -wrzeszczała Sarah.
Wszyscy na nas się gapili. Czułam że Monica próbuje mnie odciągnąć od Sarah,lecz jej nie pozwoliłam. Wojna była zawzięta.

Problemy Nadine cz.4

"Moja mama ścisnęła mnie za rękę i powiedziała ostatnie słowo, ostatni raz.
-Kocham cię,Nadine. 
 Po chwili zamknęła oczy i przestała oddychać. Odeszła."

Stałam obok łóżka szpitalnego mej matki całkowicie oszołomiona. To koniec. Jestem nikim.Moja mama umarła. Nie mam gdzie się podziać. Pocałowałam moją zmarłą mamę w policzek i wybiegłam z sali. Wybrałam numer do cioci Sophii- siostry mamy, która mieszkała w Ameryce. Na szczęście rok temu ukradłam ten numer mamie. Na szczęście. Zaczęłam dzwonić. Sophia odebrała za trzecim sygnałem.
-Halo?
-Ciociu, to ja, Nadine. Pamiętasz mnie?
-Aaaa, Nadine! Właśnie do was jedziemy!
-Ciociu, przyjedź do szpitala na Wall Street.
- Czemu? Coś się stało?
-Powiem ci w szpitalu. Gdzie jesteście?
-Właśnie wjeżdżamy na Wall Street.

                

 *************** 

-To..to niemożliwe...jak...co się u was stało..? - moja ciotka była przerażona.

-Ktoś ją w domu zaatakował. Słuchałam muzyki na słuchawkach i jadłam kolacje. Nikogo nie słyszałam. 

-Jak to słuchałaś muzyki?! Ach, opanujcie się już z tą muzyką!

-Mamo-wtrąciła się Zoey, jej córka-jak dotąd nie słyszałam żeby muzyka komuś zaszkodziła. A Chopin to już na pewno.

-Zoey przestań! A co z tobą Nadine? Co się z tobą stanie?

-Zostanę sama w domu.-powiedziałam ze spokojem- A nie, przepraszam. Zostanę w domu z moją samotnością, a co?

-Słuchaj, może się do nas przeprowadzisz, do Ameryki?-Sophia zawsze miała jakiś pomysł.

-Słucham??? Nigdy!!-źle zareagowałam-Moja mama tutaj zmarła, tutaj zostanie pochowana, i ja tez tutaj zostanę! Nawet sama!

-Wiem mamo!-Zoey mnie wybawiła- Zrozum ją. Przecież właśnie się stała u niej katastrofa, a ty ją zmuszasz do wyjazdu do Ameryki. Wprowadźmy się na Wall Street. Oczywiście jeżeli Nadine się zgodzi.-popatrzyły na mnie.

Co mam odpowiedzieć? Nie mam pojęcia. Czemu się nie przejmuję śmiercią mamy? Czemu nie płaczę?

Problemy Nadine cz.3

-Mamo,mamusiu,błagam, wytrzymaj.-mówiłam patrząc przez szklane drzwi.-Proszę, nie zostawiaj mnie.
Nagle lekarze odeszli od mojej mamy. Udało się. Będzie żyła. Wyszedł do mnie lekarz - Dr.Jamie.
-Uratowaliśmy twoją mamę....
-Będzie żyła?
-Posłuchaj, twoja mama ma bardzo poważny uraz głowy. Czaszki dokładniej. Kawałek kości od czaszki wbił się w jej mózg..
-O nie. Błagam, ratujcie ją. A operacja? Nie da się operacją??
-Przykro mi. Do twojej mamy zbyt późno przyszła pomoc..
-Nie! Ona nie umrze!Skąd miałam wiedzieć że jej się coś stało!
-Nie damy rady uratować twojej mamy.. Umrze w ciągu 24 godzin...
-To nieprawda!-krzyknęłam i pobiegłam do mojej mamy. Ona umrze.Ona umrze.Co się ze mną stanie? Nie mam taty,podobno umarł.Nie mam do kogo się podziać. Chwyciłam moją mamę za rękę...
-Mamusiu, błagam, powiedz że to nieprawda!
Nagle moja mama powoli otworzyła oczy.. Jeszcze oddychała.
-Mamusiu, lekarz mówi okropne rzeczy. Mówi że umrzesz. To nieprawda!
Lecz moja mama nic nie powiedziała.Wyglądała na bardzo słabą.
                                          *************
Po nocy spędzonej przy łóżku mojej mamy,trzymając ą za rękę myślałam. Co teraz będzie?Do kogo pójdę? Nie pójdę do Monici, ona i tak już nie ma miejsca. Czyżby mi pozostała Ameryka, moja ciocia i kuzynka Zoey? (czyt.Zołi) Nie wyobrażałam sobie życia bez mojej mamy. Nagle maszyna trzymająca moją mamę przy życiu, zaczęła pikać. Mama otworzyła oczy. Wokół się zbierali lekarze i pielęgniarki. Wiedziałam co się dzieje. Ona umiera. Ona umiera. Ona umiera. Moja mama ścisnęła mnie za rękę i powiedziała ostatnie słowo, ostatni raz.
-Kocham cię,Nadine.
Po chwili zamknęła oczy i przestała oddychać. Odeszła.

Problemy Nadine cz.2

"O kurwa mamo!!-krzyknęłam widząc moją mamę w kałuży krwi."
- Mamo, trzymaj się, już dzwonię po karetkę!- w sekundę rozryczałam się jak małe dziecko.-Wytrzymaj, błagam!
                                       
                                        * * * * * * * * 

-Przepraszam, kiedy będę mogła ją odwiedzić?-spytałam lekarza błagalnym głosem.
-Posłuchaj,twoja mama jest na OIOM'ie...
-OIOM? Jest z nią aż tak bardzo źle? 
-Niestety. Została zaatakowana nożem. Naprawdę nie widziałaś co się tam stało?
-No nie...byłam w pokoju..jadłam kolacje...nawet nie słyszałam jak ten ktoś wchodził..
-Rozumiem.
-Doktorze..-zaczęłam, lecz czułam że zachwilę sie rozryczę na dobre.
-Tak ?
-Ile..ile ona ma...szans na przeżycie?
-Ehh...nikogo nie ma z jej rodziny oprócz ciebie?
-Ma siostrę, lecz ona mieszka w Ameryce.
-Dobrze. Mam jeszcze jedno pytanie..
Lecz nie dokończył, gdyż na sali, gdzie leżała moja mama zaczęło coś pikać. Natychmiast wbiegł do sali, a wokół mej mamy zaczęły się zbierać pielęgniarki. Wbiegłam na salę.
-Przepraszam, nie możesz tu wejść.-powiedziała do mnie pielęgniarka i zaczęła przesuwać w stronę drzwi.
-Ale tam jest moja mama! Ona umiera! Chcę jej powiedzieć ostatnie słowo!-płakałam tak długo że już zabrakło mi łez. Było źle. Bardzo źle.
-Słuchaj, mamy jeszcze szansę żeby ją uratować, wyjdź tylko z sali bo nam przeszkadzasz!- powiedziała pielęgniarka i zamknęła mi drzwi od sali przed nosem. Tak po prostu. Jakbym była śmieciem. I tak też się czułam. Może ją uratują? Usiadłam na ławce i zaczęłam się modlić. "Błagam, niech ona przeżyje. Będę nawet miła dla tej dzi....Sarah, błagam niech ona wyzdrowieje"

Problemy Nadine cz.1

                    "Nienawidzę świata. Dlaczego? Bo ja mu dałam wszystko a on mi dał życie"

-Ty dziwko! Specjalnie nogę mi podłożyłaś!-Sarah musiała być wkurwiona.
-A żebyś wiedziała! Nareszcie ci uśmieszek zszedł z ryja!-strasznie się cieszyłam że ta suka poczuła smak mej zemsty za wszystko, co mi zrobiła w życiu. A może po prostu musiałam się na kimś wyżyć? Nie mam pojęcia.
-Dziewczyny, co się stało? - pani Maryse, moja wf-fistka, jak zwykle myślała że wszystko jest dobrze i "cacy". Myliła się.
 -Nadine podłożyła mi nogę, bo wie, że jestem od niej lepsza!
-Niby w czym ? Chyba w wypinaniu dupy do dziwkarzy!
-Nadine! Sarah! Koniec! Sarah, wstań i idź do pielęgniarki, a ty, Nadine, do dyrektora marsz!- Nie wierzyłam własnym uszom. Pani Maryse mnie uwielbiała, byłam jej ulubioną uczennicą. Lecz zauważyłam w jej oczach wyraz rozczarowania. 

  * * * * * * * * * * *

-No nieźle, Nadine. Jeszcze jedna taka akcja i cię wywalą z tej szkoły- Moją mamę mało to interesowało jakie mam oceny. Taki był plus.
-Nawet lepiej by było, w tej budzie nie mam przyjaciół!
- A Monica?
-No dobra, jedna przyjaciółka. Chyba najlepsza jaką w życiu miałam.
-Oj tam, przesadzasz.

     * * * * * * * * * * * * 

-Dzięki mamo za kolacje! -krzyknęłam z mojego pokoju. Lecz, o dziwo, nikt mi nie odpowiedział.-Mamo!- powtórzyłam. Znowu cisza.
-Ja pierdziele, co ty tam robisz kobieto?!
Poszłam w stronę kuchni. Czemu tu jest tak cicho? Nagle weszłam do kuchni.
-O kurwa mamo!! - krzyknęłam widząc moją mamę w kałuży krwi.